Dawno, dawno temu... czyli jak to się wszystko zaczęło

   Jakie książki zaczęły kształtować nasze czytelnicze dusze? Jaką powieść przeczytałyśmy jako pierwszą i dlaczego? Kto zaraził nas miłością do książek? W tym wpisie znajdziecie część naszej czytelniczej podróży, a dokładnie jej początek.

Olga:

   Od czego zaczęłam…było to ładnych parę lat temu, a miałam naście lat- była to może pierwsza gimnazjum. Zaczęłam, pomijając lektury (czytałam wszystkie aż do czasu liceum), od krótkich książek romantycznych zazwyczaj o młodzieży. Potrafiłam czytać przez całe dnie. Lubiłam czytać lekkie historie, czasami śmieszne, czasami wzruszające. Któregoś dnia przyjaciółka (oczywiście współautorka Nitka) zapowiedziała, że wybierze dla mnie dwie książki, które mam przeczytać, a dopiero potem ocenić. Wzięłam do ręki pierwszą z nich “Zmierzch”. Byłam bardzo sceptycznie nastawiona, ale obiecałam, że przeczytam i tak się stało. Ta pozycja nie porwała mnie, a kolejnych części nigdy nie miałam w ręce. Mimo to cieszę się, że ją przeczytałam. 

   Miałam jeszcze drugą propozycje w zanadrzu. Było to “Zawsze przy mnie stój” Carolyn Jess-Cooke. Szczerze mówiąc, a raczej pisząc, niewiele już pamiętam z tej historii. Wiem, że była bardzo poruszająca, wzruszająca i wycisnęła kilka łez. Dopiero teraz uświadomiłam sobie, że była to pierwsza książka, która zrobiła na mnie takie wrażenie i wiem, że w najbliższym czasie chcę do niej wrócić, aby móc przypomnieć sobie, co zobaczyłam w tej propozycji. 

   Od tego czasu przeczytałam wiele niezwykle różnych książek. Większość z nich kręci się wokół romantycznej tematyki, ale czasem odskakuję od tej niej zaczepiając o przeróżne historie, oparte na prawdziwych wydarzeniach, dramaty itp.

Nitka:

      Swoją przygodę z książkami rozpoczęłam dość dawno temu, ponieważ na początku gimnazjum. Jak sami widzicie, musiało to być dawno, ponieważ gimnazja już nie istnieją...

   Pierwszą książką, którą przeczytałam z własnego wyboru była trzecia część wampirzej sagi Zmierzch, czyli "Zaćmienie" Stephanie Meyer. Tak, pewnie teraz połowa z Was się śmieje, przewraca oczami lub wzdycha z politowaniem, myśląc, jakie to banalne, ale choć jestem już o wiele starsza i moje uwielbienie dla sagi przerodziło się w sentyment- nie żałuję ani chwili, jaką spędziłam czytając te książki.
   A dokładnie było to tak... Moja szkoła organizowała wyjazd do kina na "Księżyc w nowiu". Zapisałam się, chociaż wtedy jeszcze nie miałam pojęcia, co to za film. Później, kiedy już zrobiłam reaserch, w domu nadrabiałam pierwszą część na dvd. Po seansie drugiej części stwierdziłam, że nie mogę czekać aż rok(!?) by dowiedzieć się jak dalej potoczy się ta historia. Jedynym sposobem żeby temu zaradzić było przeczytać książkę. Przy najbliższej wizycie w księgarni przekonałam tatę żeby kupił mi Zaćmienie. Pamiętam, co mi wtedy powiedział: "-Jeśli tylko będziesz ją czytać...". Teraz już tak nie mówi, bo wie, że pochłaniam książki wręcz nałogowo. Tak, więc "Zaćmienie" jest również pierwszą książką, która znalazła się w mojej domowej biblioteczce.
   Z racji, że mieszkałam w małej miejscowości zlecałam zakupy książkowe mojemu tacie, który pracował w większym mieście. Jako kolejną oczywiście chciałam przeczytać "Przed świtem", ale mój tata się pomylił i kupił "Księżyc w nowiu", jednak nie zmartwiło mnie to, ją również przeczytałam. Kiedy już przewertowałam całą sagę zaczęłam szukać książek o podobnej tematyce, a moja półka stopniowo zapełniała się różnymi powieściami młodzieżowymi.
   Aktualnie jestem uzależniona od kupowania książek i często chowam je przed moją rodziną. Jednak piętrzące się stosy na półkach ciężko ukryć, tym bardziej zaczyna brakować miejsca. Na szczęście mój chłopak nie ma nic przeciwko, jak na razie... :P